جریان سیال یک ذهن بیمار

ظهر که اومدم خونه بابا بساط میگون رفتن را حاضر کرده بود. لباس رزم را عوض کردم و رفتیم میگون، شکوفه ها تازه باز شده بودند، بهار بود هنوز، به معنای کلمه. لیوانهای مان را که دستمان گرفتیم، آتیشمان که با ذغال های خیس خورده بالاخره گرفت، با تو که حرف میزدم، جوجه کباب ها که آرام آرام میپختند و فقط به نگاه کردن من نیاز داشتند انگار، زندگی یک رنگ دیگری شده بود، ( چرا دارم قطعه ادبی مینویسم این وسط؟)…

فکر کردم بنویسم که : نمیفهمم که جوجه کبابها از داغی آتش میپزند یا از گرمای قلب من که دارم با تو حرف میزنم که کیلومترها آن طرف تری؟ بعد میبینم که کلمات خوبی انتخاب نکرده ام. بعد در تمام مدت که بابا نشسته توی اتاق و من با لیوانم در دست فقط به کبابها نگاه میکنم یاد بچگی هایم میفتم، که ظهر های جمعه چه حرصی میخوردم از دست بابا که با لیوانش در دست چقدر بی استرس دارد به کبابها نگاه میکند و ذوق و شوق مرا نمبیند. میبینم زود پیر شده‌ام هرچند قرار شده که از امسال سنم را ثابت نگه دارم، نگویم 26 ساله هستم، فکر میکنم همین 25 بس است، کفایت میکند. ولی زود مثل بابا شده ام.

بعد همه ی این کارها رو کردیم و برگشتیم تهران. فردا پست هستم، میبینم کتاب جدید ندارم، راه میفتم برم شهر کتاب شهرک، پیاده، با لباس راحت، بی دغدغه، ملت بیچاره به شدت درگیر ترافیک میدون کاج و چهارراه مسجد شدن، بوق میزنن، من ولی حالم خوبه، فکر میکنم که اینهایی که با اعصاب داغون توی ماشینها نشستن میتونن ببینن که چقدر داره به من خوش میگذره، دلم میخواد پز بدم بهشون، چجوری اما؟ فکر میکنم از لب جدول بپرم، یک کم آکروباتیک پله ها رو پایین برم، اما با قد و قواره ی من خیلی مضحک خواهد شد، ترجیح میدم همونجوری معمولی باشم. هرچند دلم خیلی میخواست پز بدم. بعد در همین حین دارم برنامه ی فردا صبحم رو چک میکنم، که املت صبح جمعه رو فردا چجوری درست کنم، بعد فکر میکنم که ..؟

به چی فکر میکنم؟ خودم هم نمیدونم، ولی فکر کنم که یک کم به این فکر میکنم که کاش میشد من هم کتاب بنویسم، سر و ته همین جریان سیال ذهن رو جمع و جور کنم و بکنمش یک کتاب خوب، بعد با خودم میگم که زر زر نکن بچه، تو همین که پستت از یک خط و نیم بلندتر میشه تعداد کامنت هات به صفر میل میکنه بعد میخوای کتاب بنویسی؟ یک ذره واقع بین باش آخه. اینهمه هم که آدمها برایت کامنت میذارن که مزخرف مینویسی و فلان، خب باور کن، باور کن که درای مزخرف مینویسی شاید. بعد من میخوام این متن بی سر و ته رو همینجا تمومش کنم، چون فکر میکنم که » یک پایان مزخرف بهتر از یک مزخرف بی پایانه. » 

×× بدون ویرایش

;|+| نوشته شده در ;جمعه سوم اردیبهشت 1389ساعت;2:1 توسط;فرشاد; |;